ნინო კერესელიძე – „სხვა გზა არ არის”

„სხვა გზა არ არის“ – წარმატებული ადამიანები სხვადასხვა სფეროდან გვიყვებიან თავიანთი ცხოვრების ყველაზე რთული ეპიზოდის შესახებ, რომელიც წარმატებით გადალახეს და იმაზე უფრო ძლიერები და წარმატებულები გახდნენ, ვიდრე ამ რთულ ეპიზოდამდე იყვნენ.

პროექტის მიზანია, მოტივაცია მივცეთ იმ ადამიანებს, რომლებიც ახლა გადიან კარიერაში რთულ პერიოდს.

ფსიქოლოგი, ფსიქოთერაპევტი, პრაქტიკოსი არტთერაპევტი, გეშტალტ ფსიქოთერაპევტი, ლექტორი, „დავითიანნის ფსიქოლოგიის ცენტრის“ ხელმძღვანელი და საავტორო ტრენინგპროგრამების ტრენერი – 28 წლის ასაკში ამხელა გამოცდილებისა და ცოდნის დაგროვება მხოლოდ „სხვა გზა არ არის“ რუბრიკის რესპონდენტებს შეუძლიათ. „ვენიუ“ ნინო კერესელიძეს გაგაცნობთ.

ამბავი

გასაოცარი ამბავია ნამდვილად. პირველივე კურსიდან გავდიოდი სტაჟირებას დიმიტრი უზნაძის ფსიქოლოგიის სასწავლო-საკონსულტაციო ცენტრში. შემდგომ, პროექტის ფარგლებში, ვმუშაობდი სკოლაში ფსიქოლოგად და ასევე რამდენიმე ტრენინგცენტრში ვსწავლობდი სხვადასხვა მიმართულებით. ვხვდებოდი, რომ რაღაც უფრო  მეტი მჭირდებოდა ალბათ – გამბედაობა, მეტი გამოწვევები.  ამ პერიოდში, ჩემი მეგობარი წერდა პროექტს, რომელიც „დავითიანნის“ ხელმძღვანელობისთვის უნდა გაეცნო და მთხოვა დახმარება, ისე გამოვიდა, რომ  წერას შევყევი და ჩემი დიდი ოცნების პროექტის ნაწილი დავწერე. აი, ისეთი, გულში რომ გაქვს და დროს ელოდება, გამოჩნდეს, დაიბადოს.  ამ პროექტით შევხვდი არაჩვეულებრივ ადამიანს – გიორგი მიქანაძეს, რომელმაც საკმაოდ დიდი ინტერესი გამოიჩინა ჩემი იდეისადმი და მეტიც, მაშინ ირწმუნა ამ პროექტის, როდესაც მეც კი ნაკლებად მჯეროდა. 

დავაფუძნეთ „დავითიანნის ფსიქოლოგიის კომიტეტი“, რომელიც ძალიან მოკლე დროში საკმაოდ წარმატებული გახდა და დაიწყო საკუთარი სათქმელის თქმა ქართულ ფსიქოლოგიურ სივრცეში. შესაბამისად, უკვე ძალიან მალე გაჩნდა საჭიროება, ფსიქოლოგიის ცენტრი შეგვექმნა. პატარა, მაგრამ ძალიან მშრომელმა გუნდმა პირველად გამართა საქართველოში ახალგაზრდა ფსიქოლოგთა ფორუმი. ეს იყო პირველი ნაბიჯები იმისა, რომ შეგვექმნა ხიდი, რომელიც  უკვე გამოცდილ ფსიქოლოგებს დააკავშირებდა ახალბედა დამწყებ კოლეგებთან.

პარალელურად, ჩავაბარე საქართველოს ეროვნულ გეშტალტინსტიტუტში, სადაც მსოფლიოს საუკეთესო გეშტალტთერაპევტები მასწავლიდნენ და მქონდა შესაძლებლობა, სიღრმისეულად დავუფლებოდი ფსიქოთერაპიას. უკვე 5 წელია, მაქვს კერძო პრაქტიკა და ასევე, მყავს ჩემი პირადი თერაპევტი და სუპერვიზორი, რომელთა გარეშეც მუშაობა, მიმაჩნია, დანაშაულია ნებისმიერი ფსიქოთერაპევტისთვის.  

ასევე რამდენიმე წელია, ვკითხულობ ლექციებს ფსიქოლოგიაში საბაუნიში და პრაქტიკის მიმართულებით ვთანამშრომლობ სეუ-სთან.  თითოეული მიღწევა, თითოეული მცირედი გადადგმული ნაბიჯიც მახსენებს იმ დასაწყისს, საიდანაც ყველაფერი დაიწყო, 19 წლის მე და მხოლოდ დიდი იდეები, ოცნებები, დაუღალავი მუშაობა.

სირთულეები

რა თქმა უნდა, სირთულეები ყველა სფეროშია, მაგრამ ფსიქოლოგიაში განსაკუთრებით. როდესაც ხარ დამწყები, პატარა  და, რაც მთავარია, დიდი არაფრის მცოდნე. ამ დროს ძალიან რთულია, გაუმკლავდე იმ დიდ სირთულეებს, რაც დიდების ცხოვრებაში ხდება და, მით უმეტეს, მაშინ, როდესაც გაქვს ჯანსაღი ამბიცია, აკეთო მეტი, ისწავლო და განავითარო თანატოლები.   ხშირად მესმოდა ჩემი თანატოლებისგან, რომ თითქოს ნაცნობმა გამიწია რეკომენდაცია სადმე, ან თუნდაც ის რომ საერთოდ შრომა არ მიწევდა არაფრისთვის, რაც ისე მიკლავდა გულს, ძალიან ხშირად კოშმარებიც კი მესიზმრებოდა ამ შინაარსის. 

იყო პერიოდი როდესაც ლექციის ჩასატარებლად შევდიოდი და წინა ლექტორისგან მესმოდა 30 წლამდე ადამიანი არ არის მზად ასწავლოს და ეს ისე მთრგუნავდა. მე ხომ მთელ ენერგიას, მთელ რესურს ამაში ვდებდი. იყო შემთხვევები, როდესაც ასეთ დროს მიტირია კიდეც და რამდენიმე წუთში გაღიმებული შევსულვარ მსმენელებთან. 

ძალიან იშვიათად, მაგრამ იყო შემთხვევები, როდესაც ფსიქოლოგობაზე მეტად მენეჯერობა მჭირდებოდა, გუნდისთვისაც არ იყო მარტივი ასაკით პატარა ხელმძღვანელი, რაც არ უნდა კარგი გამოცდილება ჰქონოდა.

დღეს, როდესაც წარსულ სირთულეებს ვუყურებ, ყოველთვის ვითვალისწინებ სტაჟირების დროს კადრებთან იმ ჩემს გამოცდილებას, რომელიც დასაწყისში გავიარე და საკმაოდ მეხმარება.

რჩევები მათ, რომლებიც მძიმე დაბრკოლებების წინაშე დგანან

ერთადერთი რჩევა, რაც შეიძლება მქონდეს – არ დანებდეთ თუ დარწმუნებული ხართ იმაში, რაც გსურთ. სიახლეები არასდროს არ არის გვიანი.

ახლოს გყავდეთ ადამიანები, რომლებსაც თქვენი შესაძლებლობების სჯერათ. დამერწმუნეთ, ასეთ ადამიანებთან ერთად მთას გადადგამთ…

მიყვარს ჩემი თავისთვის თქმა და თქვენც  ამას გეტყვით. „არასდროს არ იცი, რა მოხდება თუ არ ცდი“- ასე რომ, ცხოვრება გამოცდილებაა.

რა არის მთავარი, წარმატების მისაღწევად?

 მთავარი არის შრომა, მონდომება და გარემოცვა.  მონდომება იმის, რომ ხვალ უკეთესი ვიყო, ვიდრე დღეს ვარ. ამით კი არ გავაუფასურო ჩემი დღევანდელი მიღწევა, არამედ ტრამპლინად გამოვიყენო ცხოვრებაში.  დაბოლოს, წარმატება  არ არის 50 მილიონი, ეს განცდაა, რომელიც არანაირი თანხით არ ფასდება.